O ZAMANLAR 10 12 YAŞlarındDAYDI kardeşim. O ZAMANLAR TAM ANLAYAMAMIŞTI, ÇOK Sıkılıyordu hatta... köyde bütün kanallarda depremden bahsediyorlardı.
"yeter artık be ne depremmiş, film yok çizgi film yok!" falan derken babam ufaktan kumandayı kardeşimin kafaya giydirdi, sonra dedi ki; "bak bakayım orda enkazın altındakine", baktı benim kadar bi bebeyi çıkarmaya çalışıyorlar, "bak dedi şimdi kardeşine", benim birader en ufak kardeşime baktı, uyuyordu daha 1 yaşında idi. "bak" dedi "kardeşin divanın üzerinde uyuyor, onun divanın altında uyuduğunu, üzerinde de bütün bu evin olduğunu düşün bakalım" dedi. "nasıl çaresiz bir durumda olurduk düşünebiliyor musun?"
o zaman hafif hafif anladı olayın ciddiyetini, habire artan ölü sayısı ile ilgili kuzenimle iddaya girdiği için kendinden falan utandı. sonra depremden kaçıp ailesini kaybeden arkadaşları geldi, sonra esra diye bir kız. onunla beraber daha net anladı depremi, depremin insanlara ne gibi sıkıntılar yaşattığını falan...
