oyle demeyin mecburiyet herseyi yaptiriyor insana. cok buyuk umutlarla gidilen yurtdisi, bir bakiyorsunuz mcdonald's, ev, okul triosuna donusmus.
"abi nasil heycanliyim biliyor musun? amerika'ya gidiyoruz olum. her gun kizlarla partiye akıcaz. orada zaten kizlar kendi veriyor. senin bir sey yapmana gerek yok. kim bilir neler
vardir orada meksikalı, japon, italyan allaaaah yasadik be kanka gunumuzu gun edicez." yurt disina cikmayan her turk genci yasamistir boyle diyaloglar. yasamamasi mumkun degildir cunku oyle hayat dolu oyle saf ve temizdir ki. ta ki ucaktan inip direk mcdonald's a gidene kadar. boylece yurt disinin ilk big mac menusu yenmis olur. ilerleyen gunlerde yerlesme telasiydi, alisma safhasiydi, gezip gorme bahanesiydi yine zaman bulunmaz ve mcdonald's in yolu tutulur. daha sonralari "amaaaan kim ugrasacak yemek yapmayla, son bi kez gideyim de big mac yiyeyim. bundan sonra saglikli beslenicem soz" diyip kendi kendinizi kandirirsiniz. daha daha sonralari is bulunur ve ogle aralarinda emektar mcdonald's tekrar isbasindadir. birkac ay sonra banyoya girerken boy aynasinda gobek yapildigi farkedildiginde "yok abi bu boyle olmayacak, su andan itibaren basliyorum" denilir, ertesi gun malumunuz...
yani demem o ki yurt disina cikip mcdonald's da yemek yemek bir fenomendir, vazgecilmez vazgecilemez.
