Bugün bir karıncaya rastladım. Yorulmuş. Biraz dinleniyordu. iki çift laf edelim dedik. Oturduk köşeye, başladık sohbete. Meğer ne dertliymiş karınca. Çok üşüyormuş. Ama hava soğuk değil dedim. Soğuktan değil dedi. Bazen , özlediğimde üşürüm ben böyle dedi.
Elleri üşürmüş en çok.Eskiden hiç soğuk olmazmış elleri.Tutarmış birileri ellerinden her zaman.En son,geçen gün elini uzattığında kimse almamış.Öyle kalmış boşlukta.işte o zaman bir rüzgar esmiş.Üşümüş bunun elleri.Artık ne zaman rüzgar esse üşürmüş karınca.
Rüzgarın olmadığı bir yere gitmek istemiş.Belki elimi tutarlar diye.Ama gidememiş,korkmuş.
Gideceğim yerde daha çok rüzgar var dediler,inandım,gidemedim dedi bana karınca.
Baksana dedim.Bir çiçeğin içine yerleş.Sıcacıktır orası,ne üşürsün ne de korkarsın
istemedi.Çok yalnız kalırmış orda.Bu sefer de beklemekten korkarmış birilerinin gelmesini.
Birileri var olduğu sürece korkacağını biliyorsun değil mi dedim
Birilerinin asla dönmeyeceğini biliyorum.Korkumun her zaman da var olacağınıdedi.
Sustum.
Haklıydı çünkü.
Benim gibi değildi.Korktuğunu biliyordu hiç değilse.Bense ne konuşmaya cesaret ediyordum.Ne gitmeyi ne de kabullenmeyi.
En büyük korkaklığı ben yapıyordum aslında.
Bunu kabullenmeyerek de en büyük aptallığı.Her şey gözlerimin o kadar önündeydi ki ,bakamıyordum uzaklara.Kımıldamıyordum da yerimden.Gitsem belki de o bakamadığım uzaklara,görürdüm yakınımdakileri.
Ne olacaktı ki o zaman?
Çare uzaklaşmakta mıydı?
Hayır.
Değildi bence.
Gerçeği kabullenemediğim için bahane uyduruyordum.Çözülebilecek bahaneler.Birini çözdüğümde ise hemen ötekisini uyduruyordum.Asıl nedenden kaçmak için böyle yapıyordum herhalde.imkansız olduğunu bildiğim için kaçıyordum.Çaresizken yapılacak tek yola başvurup kaçıyordum.Ve daha kötüsü,karınca kadar yoktu cesaretim.
Belki de işte şu karşıdan gelene anlatsam o da bana bulacaktı çareler,benim karıncaya bulduğum gibi.Ama ben de reddedecektim karınca gibi.
Korkuyorumla başlayamayacaktım belki ben.Yapamam diyecektim.
En iyisi ben gideyim karınca.Senin gibi uzatamıyorum bile ellerimi.O kadar sıkmışım ki avuçlarımı ve her şeyi içine hapsetmişim ki izin vermiyorum kimsenin açmasına.Yeni birini yaratmışım ,silueti aynı ,sesi aynı,adı aynı ama ruhu ben,aklı ben,kalbi ben.Onunla oyalanıyorum ne zamandır.Ve o ölmedikçe gerçek ona ulaşamam biliyorum.
Sen de rüzgar gibisin dedi karınca.
Onun gibi ayırıyorsun herkesi birbirinden. En başta da kendini.
Kes hızını!Çok şiddetlisin.Yavaşla biraz.Kesip atma her şeyi bir seferde.Yavaşça okşa geçtiğin yollarda karşına çıkanları.Ya da otur oturduğun yerde.Kal öyle sonsuza kadar
Haklıydı karınca.Ben haksızdım.Oturacaktım yerimde.Kalkmayacaktım artık yerimden.Kalkamadım çünkü.Cesaret edemedim yine .
