Bilmemenin rahatlığına sahip olmak isterdim.Sırtımda değil de içimde taşıdığım ve bir çoğunu kendim isteyerek oluşturduğum yüklerden bir günlüğüne kurtulmak isterdim.Ya da hepsinin dışsal zorlamaya dönüşmesini isterdim.
Tek bir günlüğüne sınırlı sayıda soru işareti üreten bir akla sahip olmak isterdim.Gece uyumaya çalışırken ,gözlerimin kapamasını erteleyen şeyin yaratıma sebebimin belirsizliği değil de,ertesi gün saçlarımı nasıl yapacağım sorunsalı! olsun isterdim.
Ben de cevabını asla bulamayacağımı bildiğim soruları saatlerce düşünmektense "bana ne" deyip geçiştirmek iserdim.
Popüler kültürün tamamen bir esiri olmak isterdim mesela.Kendimi en mutlu saydığım anın,yıllardır aradığım bir kitabı sahafın birinde bir köşede bulduğum an yerine,sevdiğim pop şarkıcısının konserinde,onun elinin tuttuğum zaman olsun isterdim.Öyle olunca belki birçok şeyden kurtulurum."Camus" okurken onun "yabancı"sıyla tartışmak yerine ,bir televizyon dizisinde karakterlere anlamsız komutlar verebilmek isterdim.
Gecenin köründe burnumun ucuna konan sözcüklerden bir şato yapmak yerine,dün gittiğim kafede tanıştığım yakışılıdan aldığım mesajı okumak için uyanmak isterdim.
En çok da 200 sayfalık bir romanın haftalarca masanın üstünde durmasının beni rahasız etmemesini isterdim.iki üç sayfa okuyup "sarmadı" diyerek bırakmak isterdim o kitabı.
Bir kere de öğleye kadar uyuyup akşama kadar televizyon izlemek isterdim.
Ya da sadece ilk üç sayfasına göz atıp kapamak isterdim bir gazeteyi.
Sadece bir günlüğüne kendimden farklı olmak isterdim.
"Düşünen ve düşündüğünü ifade edebilen hayvan"lığı bırakıp,"düşündüğünü sanan hayvan olmak isterdim.
Ancak o zaman anlayabilirim bana tuhaf gelen bu davranışları.Bunların hepsini de sadece bir günlüğüne isterdim. Daha fazlasına dayanabileceğimi sanmıyorum çünkü.
Ama ;
mutluyum,ve çok memnunum.Neye sahip olduğumu ve onu nasıl kullanacağımın farkındayım.Ve o benim burada var olmamı sağlayan şey.Aklımı seveyim...
