şu evli barklı, yaşını başını almış insanların bi süre sonra; facebook, twitter gibi sosyal paylaşım sitelerini bahane edip, onun bunun karısının, adamının fotoğraflarını beğenmelerini...ailelerine göstermediği önceliği, muhabbeti elin adamına, karısına yapmalarını... büyüğünden küçüğüne insanlardaki bu bastırılamayan ne idüğü belirsiz açlığı gördükçe, yemin ederim evlilik düşüncesinden de, yaşa hürmetten de, akrabalık bağlarımlarımdan da tiksiniyorum. bi insanın değer yargılarının olması için dindar olması gerektiğine inanmayanlardanım. toplum olarak nasıl bi değişim geçiriyoruz bilmiyorum.... klişe olacak ama çok içten söylüyorum; 90 kuşağı çocuğu olmaktan bir kez daha nefret ediyorum. nerde kendimizle mutlu olabildiğimiz o naif zamalarımız? nerde elimizden alınan farkındalıklarımız? nerde bizim çocukluğumuzda gördüğümüz o aile kutsallığı?
