36.
-
Biten a$kın ardından..
Aynanın kar$ısına geçip kendinle yüzle$meye cesaret edebildiğin zaman...
Ruhunun paramparça olmu$ kalıntılarını gördüğünde...
Birden gözünün önünden geçer ya$anmı$ anlar, ya$anamamı$ hayaller...
Anlarsın kaybettiğini, anlarsın kırdığını, kırıldığını...
Artık yokluğunun ifade etmeyeceğini dü$ündüğün anlarda bile..
En derinden gelen çığlıktır, yakarıştır o: "Ne olur gel gel gel gel ben sensiz istanbul'a düşmanım!"
Sitemler bitmez, $arkı biter...
Fakat her dinlendiğinde kaybetmenin daha bir tiryakisi olunur...
