hatay amanoslardayız, haziran ayında sırtımıza kar yağıyor. asgari 2 gün süren intikallerde üçer saat olmak üzere sadece gündüzleri uyuyoruz. uyku aram bitmiş uyuyann arkadaşlarımın başında nöbetteyim, karşıdan saçı sakalına karışmış sırtında çantalı dört kişi dolanıyor, mesafe uzak olduğundan kestiremedim kim olduklarını, köylü olamazlar arazi sarp.
dürbünle bakınca terörist olduklarını anladım tabi. ancak onlar beni ilk olarak gördükleri halde bulaşmadan geçtiler, nereden bildiğimi sonradan yazacağım.
neyse onları görünce paniğe kapılmamaya çalıştım ancak ne mümkün, eliniz tetiğe gidene kadar korkarsınız sonra diner korkunuz. bir anda yere yatmaları ile irkildim arkadaşlarımı uyardım ve abartısız santim santim yanaştık onlara tabi onlarda bize, nasıl oldu anlamayamadım belli ki çokta tecrübesi olmayan bir gruptu ve çok isabetli olmayan kafasını bile çıkarmadan rastgele atışlar yaptılar, aralarından bir kaçı vuruldu ve devletimizin komandolara tahsis ettiği o mükemmel hk 33'ler ile çatışıyorduk!
abartısız olarak yazıyorum, içlerinden bir tanesine seride ateş etmeme rağmen ve adamın vurulmasına rağmen kalkıp koşmaya başlamasına hayret ettim, düşünün ki ne kadar tesirsiz bir silah ile terörle mücadele yürütülüyor. tabi 100 metre kadar koştuktan sonra düştü, yanına gittiğimde size bulaşmayacaktık neden çatışmaya girdiniz bizimle dedi, çok üzüldüm bu haline ve tahminen kalan 10 mermiyi ağzına boşalttım.
