işin tekniğini,bilinen gerçekleri saymaktan öte,sadece birşeyler yazmak gerek diye düşündüm.
1-2 sene içinde bende bu kapıya adım atacağım.komşumuzun oğlu da öğretmen,o da 1 hafta içinde gidecek."belki bana da denk gelir,şu dönememek" dedi sanki şaka yaparmış gibi.ama gerçekti,oraya giden herkes bunu bilerek oraya gidiyor.sanki ölüme gidermiş gibi eğlenerek gidiyorlar,belki de son eğlenceleri olurcasına davullar çalıyor,kahkahalar atılıyor.
hepsi o kapıdan girdiğinde hayalleri oluyor,en kötü 2-3 yıllık gelecek planları oluyor.cesurca eğitiliyorlar uğruna ölecekleri devletleri,onları ölüme gönderdiğinnde de birşey demiyorlar ya da diyemiyorlar.diyecekleri var olacak olsa da cebinde paraları olmuyor(30 bin mi nedir),kendi canlarının modeli yüksek bir araba parasından daha değerli olmadığını bile bile yinede oraya gidiyorlar.
sonra ölümü tanımaya başlıyorlar,arkadaşları yanlarında ölüyor,alışıyorlar."ben iyiyim" dedikçe ailelerine;ölecekleri yeri de sevmeye başlıyorlar,sivilde yaşadıkları yer daha güzel olsa da oradaki dağa,taşa,suya,kara da kıyamıyorlar işte.
kimisinin terhisine birkaç gün kala,kimininse yüzlerce gün kalmasına rağmen hepsi o an geldiğinde sonuna kadar savaşıyorlar,üst rütbedeki itlere rağmen kahramanca ölüyorlar,haince öldürülmüyorlar,kahramanca ölüyorlar.
bütün acıyı tadıp oradan dönüp geride kalmak yerine ben olsam bende orada kalmayı tercih eder,orada ölürdüm.
arda kalanların da ellerinden lanet ve rahmet okumaktan başka birşey gelmiyor.sonlarının geldiklerini sanıyorlar,ancak ölenlerinin ardından başkaları gidince onlarda alışıyor,yaşamaya devam ediyorlar diğerleri gibi...
ölümü bizden fazla benimseyen millet yoktur herhalde vesselam allah rahmet eylesin...
