taşınma sırasında dolabımı toplarken senelerdir görmediğim bir gömlekle karşılaştım. allah allah bunun burada ne işi var dedim çünkü ortaokulda giydiğim gömleklerdendi. ecevit mavisi denirdi bizim oralarda. neyse, aldım baktım ki imzalı. üstünde yazılar var. yakasında 8-b yazıyor. okuldaki, sınıftaki arkadaşlarıma, öğretmenlerime imzalatmışım. sonra o gün geldi aklıma. kaç sene geçmiş üstünden. neler yazılmış tek tek okudum. çocukça temenniler, dilekler, beceriksiz sevgi sözcükleri. ama bütün süslü cümlelerden daha güzeller. sırtı, kolları, her yeri dolu. tam kalbinin üstündeki cebini en sevdiğim arkadaşıma ayırmışım. inci gibi yazısı vardı, yazmış yine minik, güzel harfleriyle. oturdum gömlek elimde ağladım. neye ağladım bilmiyorum. o günlere dönmek ister miydim, bunca yaşanan şeyi başa almak istemezdim açıkçası. ama o günlerdeki saflığımı, masumluğumu, habersizliğimi, kırılmamışlığımı isterdim. tüm hayal kırıklıklarını başa döndürebilmeyi, yaptığım hatalarden geri dönebilmeyi isterdim.
imzalı fenerbahçe formamı nereye koyabilirim de zarar görmez diyordum gömleği bulmadan on dakika önce. sonra dedim boşver formayı, bunu koydum en güzel yere. forma nerede bilmiyorum şu an. çok da lazım değil sanırım.
