insanlık onuruna aykırı mıdır, değil midir diye düşündüğüm.
yok, yok. intihar ediyorum diye ortaya çıkan ilgi manyaklarından değilim, işim olmaz da zaten. felsefe yapıyorum sadece.
insanların dertlerini düşünüyorum. hayal etmeye, ölçmeye biçmeye çalışıyorum. nasıl bir dert ki buna sebep olsun? herhalde mutluluktan intihar eden yoktur.
aslına bakarsanız dedem geçenlerde intihar etmeye kalktı. 80 yaşında adam yani bir de, az buz bir şey de değil. çok da korkuyor ölümden.
bazen düşünüyorum da... insan o kadar çok defalar ölümden kurtarıyor ki kendini, farkında bile olmadan.
çünkü ölüm nasıl anlıksa, kurtulması da öyle bir mevzu doğal olarak. tabi burda ciddi hastalıkları olan, uzun tedavi dönemleri geçirmiş veya geçiren insanlardan bahsetmiyorum ki allah'tan acil şifalar dilerim.
malumunuz, bizim memlekette insan olmak zor iştir. duygusuzluğuyla alay ettiğimiz batı bizden çok ötededir bu konuda. duygusuzlukla duyarsızlık arasında derin farklar vardır nitekim.
her neyse, nasıl bir etki yapılacak da insanın tepkisi kendi fişini çekmek olacak... anlayamıyorum. hırslarım el vermiyor.
o kadar seviyorum ki kimi insanların acı çektiğini görmeyi, sırf çektiremeyeceğimden korkmaktan intiharı düşleyemiyorum bile.
yaşam dediğimiz şey aslında ne kadar ego dolu değil mi? bir lokma ve bir hırkayla geçebilecek yılların aksine çok israflarda insanoğlu.
sadece bir lokmayla bir hırka da çok mu sıkıcı olurdu sanki? aklıma düştü şimdi. özellikle tasavvufla uğraşan insanların da aklına su kaçırabildim belki şuan, belki de değil.
gerçi dünyanın kanunu bu, denir ki yedi derviş bir postta oturur da iki hükümdar dünyaya sığmazmış.
intihar etmeyi düşünen arkadaşlar için yazmadım tabi doğal olarak bu yazıyı ama onlara var tabi bir notum:
pes etmeye değil, savaşmaya çok değer nefes almak. sizi kimse alıkoyamaz. siz gene de bir daha düşünün. burda bir hesap bıraktığınızda kolay kolay dönüp halledemezsiniz.
hayat güzel, kuşlar çiçekler geyiğine hiç girmedim. mutluyum.
