bugün ben olmak için fazla güzel bir gün; ben bugün sen olacağım. her sabah martıların yaygaralarına uyandığım bu kutsal günlerde, niye uyandım ki ben şimdi bu güne "demediğim" günlerden birini yaşadım bugün. nedeni mi? bir nedeni yok, bazen böyle oluyor işte, seviyorum bazı günleri...
sevmek bildiğim bir şey, bu his bana yabancı olamayacak kadar çok sevdim ben. az seviştim ama. bundan daha fazla sevişebilirdim, ama bundan daha fazla sevemezdim. çok sevişmeler mi, unutulmayacak öz sevişmeler mi derseniz, bu sorunun cevabını bilmiyorum açıkçası. unutulmayacak öz sevişmeleri bilirim de, çok sevişmeleri bilmem ben. o yüzden sorunun cevabının hep unutulmayacak öz sevişmeler olmasını umarım. kendime söylediğim milyonlarca yalandan biri olma ihtimali çok yüksek tabi bunun, değil mi ikinci kişilik?
yoksa iki az mı be, bu da mı yalan? aslında bin, beş bin, yüz bin tane farklı mı var benden. çünkü ben her şey olmak istiyorum. aile babası, ıssız adam, yalnız serseri, playboy, hatta brazzerstaki kel adam, entellektüel yazar, kendini doğaya salmış bir berduş, salaş barlarda bira içerek ölümü bekleyen yalnız, seri katil, aşık ve romantik sevgili, her şeyi ardında bırakıp uzaklara giden adam... bunların hepsi yaşıyor benim içimde. bunlardan çok daha fazlası yaşıyor benim içimde. ben bunların hepsi olmak istiyorum. ama ben bunların hiçbirisi olamıyorum. en korkuncu, ben kendim olamıyorum. elimden en fazla, bir zamanlar olduğum kişiyi hayal meyal hatırlayarak daha fazla taklit etmek geliyor. ben onların olmamı istediği kişi oluyorum. o yüzden olmak istediğim kişi olamıyorum. ben kim oluyorum?
ben senin dizinin dibinde yaşlanacak kadar temiz bir yüreğe sahipken, neden günahların arasında şuursuzca yuvarlanan birisine dönüştüm? senin yüzünden mi? benim yüzümden mi? aşırı dozda hüzünden mi?
arka fonda hüzünlü bir müzik çalıyor, sessizliğin kulak memesi kıvamında. bir süredir o hüzünlü müziklerin beni ölüme çağıran mesajlar olduğunu düşünür oldum. kendimi kaptırıp ölesim gelmiyor değil. ama ölürsem hangi ben öleceğim onu bilmiyorum. belki içimde ölmemesi gereken benler de vardır. içim ölmemesi gereken senlerle dolu. ve içim ölmemesi gereken senelerle dolu. o seneler beni yaşatıyorlar, bu günlerim ve gelecek umutlarım değil. çünkü o seneler gerçekler. sen gerçektin. sevişmelerimiz gerçekti. gerisi yalan...
