christopher nolan'ın "efsaneyi bitiriyoruz bayanlar baylar" diyerek -çok affedersiniz ama- elimize verdiği filmdir. kendisinin filmlerinde ağızlar açık kalmaya mahkum olduğundan yine bir sürprizli bir şeyler bekliyorduk, beklediğimizi de aldık ne diyeyim.
*filmde çok az batman vardı. en çok göründüğü sahnede de bane'den hayvan gibi dayak yedi zaten. içimin yağları eridi lan, koskoca herif o kadar çok dövdürülür mü? allahsız mısın nolan? soruyorum sana, allahın yok mu senin? batman bane'in elinden ha kurtuldu ha kurtulacak derken maç izleyen fatih terim gibi oldum. ağzımı gözümü yaladım, elimi kolumu salladım. koltuğuma sığamadım. nafile. hem kara şövalye "yükseliyor" diyorsun, hem dayak yedirtiyorsun. olmadı nolan, olmadı.
*talia al ghul, sana bir çift sözüm var. saçını başını yolarım. aşifte.
*bane de bane değil darth vader anasını satayım. maskeler, sesler, insanları öldürme şekli falan...
*batman bat'iyle ölüme doğru uçarken başladığım ağlama seansım üç-beş kişi bruce wayne'in mezarı başındayken şiddetlendi, alfred özür dilerken hiddetlendi ve bruce wayne'in ölmediğinin ortaya çıkışıyla kahkaha atan sapkın bir ağlamaya dönüştü. insanlara çıkışta görünmemek için saçlarımla kamufle etmek zorunda kaldım kendimi. deli değilim, batman konusunda ciddi hassasiyetim var.
senelerdir deli gibi beklediğim bu film vardı. şimdi bu da bitti, öksüz gibi hissediyorum kendimi. sanki böyle amacım kalmamış gibi hayatta, ne bileyim. aramızda önce imza sonra para toplasak da seriyi 5-10 film şeklinde uzatsa. benim için lan. hadi lan.
