4 ay kadar önce babamı hastaneye yatırdığımızda düşünmüştüm bunu, bu başlıktaki tüm yazıları okumuştum...
Babamın kan tahlillerinde kanser antijenlerinin sonucuna bakamamıştım...
Bugün çok sevdiğim, canım, ciğerim bi arkadaşım aradı, bende dışardaydım bikaç iş için. Telefonu açtım:
'babamı kaybettik estel' dedi. Ben anlayamadım. Celal amca bildiğim kanlı canlı, şen şakrak adam..
'şeyda, iyimisin, ne oldu' diyorum. 'iyi değilim estel tatilde babamı kaybettik, geldik gömdük babamı' dedi. 'canım ben şimdi dışardayım yarın evdeyseniz yarın geleyim size' dedim. Telefonu kapatık ama duramıyorum yerimde, yapmam gereken işler var. Yapamadım, otobüse bindim, evlerine gittim. Ev kalabalık, halalar teyzeler herkes orda arkadaşım ağlıyor annesi ağlıyor....
Sarıldım sıkı sıkı...
Oturduk o anlattı ben ağladım, belkide ben ondan çok ağladım, bitmiş onların gözlerindeki yaşlar artık...
Kendi babam geldi aklıma, hastanede o oda da yatarkenki hali hiç gitmiyor zaten gözümün önünden...
Ben babamı hiç hasta görnemiştim ozamana kadar, annemin deyimiyle o 'koca çınar'dı, yıkılmazdı. Ama 10 gün yattı hastanede damardan beslendi...
Bugün onunda ansızın ölebileceği geldi aklıma, hemde ansızın hiç bişey yokken, sadece ölebilirdi...
Canım arkadaşımın babası ölmüş... Ölmüş diyorum çünkü hala çıkıp gelecek gibi, ben bile inanamıyorken onun öldüğüne kızı, hemde en sevdiği gurur duyduğu kızı, nasıl inansın ki onun gittiğine...
Kızlar için babaları çok kıymetlidir. eminim 'baba sevgisi'ni tadan, o yıkılmaz, güçlü, dağ gibi bir güvenceyi hisseden herkes için babaları çok kıymetlidir tabi, ama bu kızlar için daha bir başkadır işte.
Prensini kaybetmiş, güvencesini kaybetmiş, karşılık beklemeksizin sevdiğini sevildiğini kaybetmiş...
Ben eve gelince babama sıkı sıkı sarıldım, onu çok sevdiğimi söyledim. Eğer sizinkide hala hayattaysa koşun gidin boynuna sarılın...
Arkadaşımın bugün tek rahatladığı nokta neydi biliyormusunuz? Otelde yemeğe inmeden önce babasına sarılmış öpmüş 'hadi biz iniyoruz sizde gelin' demiş. 10 dakika sonra abisinin çığlıklarına koşmuş odaya. Belki de şanslıdır o, babasına son defa sarılmış, kucağında ölmüş babası (gerçi buda nasıl bi acıdır)
