geçen yıldı, uzun zamandır konuşmuyorduk. bir gün mesaj attı, temmuzun ortalarındaydı. buluşalım dedi, giresun da mısın diye sordu. durdum ilk önce, şaşırdım. gelemem dedim sonra, yayladan şehre inemem dedim. üzüldü, ya da üzülmüş gibi davrandı. istanbul'a geldim sonraları. o da gelmiş benden bir kaç gün sonra. duruldum, düşündüm durdum. neden görüşmek istiyordu ki? aradan aylar geçmiş, tek kelime etmemişken, neden buluşmak istiyordu? bütün cesaretimi, bütün karmaşıklığımı ve bütün merakımı topladım bir gece ve gel dedim. geldi. elinde bir poşet ile... galata köprüsünün altında oturduk. ikimizde susuyorduk. ben susuyordum, o benden daha çok susuyordu. susmak hiç bu kadar gürültülü olmamıştı daha önce. gözlerimi kaçırıyordum, bakamıyordum gözlerine. daha önce hiç bu kadar konuşmamıştı gözleri. bir şey çekiyordu beni hala. bir umut, bir inanç, belki de bir yanma özlemi. poşeti gösterdi ardından. sana bir şey aldım dedi. böyle başladık sohbetimize. bana bir küllük almış. sarı lacivert bir küllük. çarşı da gezerken bunu gördüm. aklıma sen geldin. al hadi dedi. şaşırdım. hala neden aklına geliyordum ki? her şey bitmemiş miydi ki? aldım küllüğü, teşekkür ettim. cebimden bir adet cep votkası çıkardım. içer misin dedim. hayır, teşekkürler dedi. durdum, yine daldı gözlerim dalgalara. akıntıya. akıntıya kapıldım bende. düşüncelerimin, duygularımın akıntısına kapıldım, kafamı, kollarımı ve gövdemi çarptım tüm acılarıma. o baktıkça ben daha çok kapıldım, savruldum. şiir defterimi gösterdim ardından. arasından bir papatya çıkardım. daha önce bu kadar büyük bir papatya görmemiştim. ikimizde papatyalara aşıktık. belki de tek ortak yanımız buydu. belki de bizi bağlayan o şey papatyalara olan sevdamızdı. deftere daldı ardından. hala yazıyor musun dedi. yani, hala bana yazıyor musun dedi. bir şey diyemedim. merhamet mi, vicdan mı, çaresizlik mi, utanç mı, nefret mi kaplıyordu dudaklarımı? neden gitmiştim ki o buluşmaya? neyin cevabını arıyordum? dakikalar yakılan sigaralar gibi geliyordu bana. yandıkça yanıyordum sanki. defterimi istedi sonra. olmaz dedim. sımsıkı sardım defterimi. olmaz, yapamam dedim. ellerimi tuttu. açmaya niyetlendi. geri çekildim. olmaz dedim tekrar. neden yapıyorsun bunu bana? ne istiyorsun hala benden? kaç kere terk edeceksin beni? kaç kere öleceğim? neyin cezasını bu dedim. bir şey demedi. ayağa kalktı, hadi gidelim dedi. kalktım, evine bıraktım sonra. gece uyuyamadım. yine uyuyamadım. ertesi gün bir mesaj geldi. ellerimde purolarım ile metroda evime yol alıyordum. evet, mesaj ondandı. siktir git hayatımdan artık diye bir mesaj... şok oldum, sinirlendim, ellerimi sıktım. ilk istasyonda indim. dışarı çıktım bir sigara yaktım. defalarca okudum o mesajı. kontörüm yoktu aramaya. çaresizdim. delirmek üzereydim. eve gittim, kardeşimden telefonu aldım. arayacaktım ki bir mesaj daha geldi. gelen mesaj onun sevgilisindendi. o da çık diyordu artık onun hayatından. allah'ım bu nasıl bir oyun böyle dedim. önce onu aradım. alo bile diyemeden başladım küfür etmeye. aklıma gelen her sözü, her cümleyi bekletmeden döküyordum kulaklarına. kapattım telefonu sonra dinlemeden, bilmeden. ardından sevgilisini aradım. ona da daha çok küfür ettim. aradan aylar geçti. üniversiteye başladım, yeni bir hayat, onsuz bir hayata tutunmaya çalıştım. bir gün yine bir mesaj geldi. mesaj yine ondandı. aradım, uzun uzun konuştuk. o gün dedi, o gün o mesajı ben atmadım sana. sevgilim attı. onunla buluşmaya gittim. telefonumu karıştırdı, senin mesajlarını, şiirlerini gördü, kızdı bana, o attı dedi. vurgun yemiştim, hayatım boyunca yediğim en büyük vurgun beni kahretmişti. sorular apar topar toplandı kafamda. bir bir değil, üçer beşer geçiyorlardı. neden şiirlerimi saklıyordu, mesajlarımı? neden anlamadan, dinlemeden küfrettim, savurdum? neden hala bunları söylüyordu, neden açıklıyordu bunları bana? neden o küllükten aldım siniri mi? neden yaktım bütün her şeyi? neden o konuştukça, yeni umutlar doğuruyordum? dayanamadım, kapattım telefonu. o gün bugündür hiç bir şey sikimde değil artık sözlük. ben bile...
