bir hafta süren deprem furyasının son halkasıydı. bütün aile aynı odada yatmakta. annem babam divanda ablam la ben yerde yatmaktayız. yanımızda fener ve ankarada okuyan ablam meraktan sürekli aradığı için susmayan telefon var. neyse ben her zaman ki gibi uyumuşum tabi. bir gürültü gelmiş. ben hissetmiyorum. ablam beni uyandırıp çeketimi giydirdi. o sırada farkettim ve bu depremin 5.9 olduğuna hala inanmıyorum. duvarlar üstümüze doğru geliyordu. dışarıya çıktık. herkes arabasına binmişti. bizde kiracılarla arabanın içindeydik. ablam feneri alacağına dışarıya kumandayla çıkmıştı. o gece arabada yatmıştık. bu deprem hala anlatılır izmirde.
