Anne bunları yazdığım sıralarda sen hayattasın. Yıllardır içine attıklarından, sıkıntılarından, bizler için, dört (aslında 5, biri bebekten vefat etti) evladın için yemeyip yedirmenden, giymeyip giydirmenden, karşındaki kim olursa olsun kırmamak için sustuğundan, sessizliğinle nice sabır taşlarını çatlattığından kansere yakalandın. Daha ilk aylarındasın. Doktor abi, hayatının sonuna kadar beraber olacağınızı söyledi. O soğuk, rutubetli, neredeyse içten içe bok kokan hastane koridorlarında, kemoterapi illetiyle, hayatının sonuna kadar beraber olacakmışsın. Farkında değilsin, ya da farkettirmiyorsun ama, günden güne eriyorsun anam. Anaların anası. Gözümün nuru. Hayatımın kadını. Hayatımın sembolü. Cennetin kapısı. iyi dilekler, dualar, yakarışlar, sızlanmalar, geceleri çaktırmadan bir yere gidip ağlamalarım, hepsi ama hepsi seninle anam. Belki değerini iyice bilemedik, bize verilmiş, bize hayatımızın ilk gününde verilmiş bu nimeti, bir illete yakalandığında daha iyi anladık, ama gerçek şu ki anne, beni melek denilen, din denilen, kutsallık denilen konulara, inançlara inandıran etken sendin. Farkında değildin sadece. Sanırdın ki, sen dediğin için bazen namaz kılardım, bazen cumalara giderdim, oruç tutardım. Hayır anne, hayır. Sadece varlığın yetti bana. Bize. Ailemize. Yüreğine dokunduğun herkese. Dilerim ki iyileşirsin. Gözüm gibi baksam, yetmez anne. Yetmez.
