ruh ve sinir hastalıkları hastanesinde kaldığım dönemde hemşirelerle hep zıt gitmekteydim. çünkü orada beni zorla tutmalarına tahammül edemiyordum. her gün aynı saatlerde uyutmak için yanıma gelip ineler yapıyorlardı ve uyandığım hava kararmış oluyordu günü göremiyordum. ağlamaklı bir ses tonu ile "lütfen " dedim.. "lütfen biraz daha günü göreyim, sonra uyut " attığı tokat ile irkildim birden. canım belki yanmamıştı ama kalbim acıdı. ayağa kalktım ve bağırdım o anlık sinirle. güvenlik görevlilerini çağırdı el kadar kız çocuğunu kendi dövemezmiş gibi üç kişi birden vurdular ve iğneyi basıp, kollarımı bağlayıp uyuttular. şikayet sonrası ise: yalnızca ağız kenarı ile bir özür dilendi ya ona yanarım.
