eski sevgililerimle hep dost kalmaya çabalamışımdır sözlük. "ilk aşkım" diyebileceğim eski sevgilimle iletişimi kesmiştik. ortak arkadaşım aracılığıyla bir selam yolladım, numaramı istemiş. bayadır konuşuyorduk, hatta "ulan yeniden mi biz yok artık" diyebilecek duruma gelmiştim. ta ki bir buluşmamızda sevgilisinin fotoğrafını gösterene kadar. onu parçalamak istedim ama suratımdaki sahte gülümsemeyi sürdürdüm. ondan sonra hiç görüşmedik.
facebook'un sohbetinin allah belasını versin. orada gördüm ve bi "naber" yazayım dedim ne de olsa uzun süredir konuşmuyorduk. sırf halini hatrını sormak için yemin ederim başka amacım yoktu. yazdım bekledim bekledim, "görüldü" yazısı çıktı, ben hala bekliyorum. birdenbire offline oldu puşt! ulan hiç mi hatrım yok pezevenk, bi "iyiyim sen nasılsın" diyemiyor musun?
içime oturdu sözlük, valla kahroldum üzüntümden. hiç hatrım yokmuş benim meğersem.
edit: nasıl ah ettiysem çocuk yeniden benimle bir ilişkiye başlamak istedi. ama ben bir daha yer miyim bu numaraları, yemem. siktiri çekince ayağımda sürünmesini görmek baya eğlenceliydi. (bkz: alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste)
