artık yazma hevesi bırakmadın bende. ellerim zor gidiyor kaleme kağıda. ancak böyle bilinmezlere, okuyamayacağın yerlere yazıyorum.
beklemezdim, ummazdım, bilmezdim böyle olabileceğini. sana göre yine küçük bi şey, abartıyorum ben; ama öyle değil. özür dilerken gördüm gözünde suçluluğu, yanıma gelip konuşmamandan belli senin de içinde neler olduğu. keşke şu an silebilsem tüm beynimi, çekip gitsem uzak bi yere ve ailem dahil kimseyle görüşemesem ve bi yağmurda üşüyerek yavaşça versem son soluğumu. kimse bilmese bana ne olduğunu. annem hiç üzülmese keşke. ama ne mümkün? bana açtığın bu yara sadece benim içimde kanamayacak. akan kan daha fazla insanı üzecek. çünkü ben değişeceğim. çünkü ben artık öleceğim, yeni doğan ben kimseye umut getirmeyecek.
