o kadar imkansız bir aşkın eşiğindeyim ki anlatamam. aradaki bu kadar mesafeye rağmen beni o kadar iyi tanımış ki içimden geçenleri bir bir söyledi ve beni benden aldı. sanki biraz daha yaklaştım ona ya da ben öyle hissettim. beni tanıyor hem de çok kısıtlı imkanlar arasında... hala anlamış değilim, eğer bu durumda bile duygularımı sezmiş ve hareket tarzımı kestirmiş ise belkide o olması gereken kişi idi.
gel gelelim aramızda öyle bir uçurum var ki kimseler dolduramaz orayı... ama aşk, dinler mi? hele akıl, kalbin taassubu altında ezilirken ses edebilir mi hiç? edemez elbet. tek avuntum onunda bana karşı bir şeyler hissediyor olması, çünkü biz imkansızı istiyoruz, olmayacak bir dua bu. ama aşk, gerçek bir aşk...
alışacağım, seni de unutacağım elbet ama şimdilik iyi ki varsın... hepte var olmaya çalış, ne olursun...
