Sensin gerçek olan..
uzaklarada bir yerlerde bıraksanda sevdiğini..
bir hayal ürünü olarak kalır ve durmadan bozuk plak gibi dönen beyninde aynı sahneler canlanır..bitmek bilmeyen sahnelerin son perdesinin gelmesini beklersin kendine bakarken acıyan gözlerle..
seneler geçsede elinde ''bir mektup daha'' dır geriye kalan..
her zaman ertelenmiş yada geç kalınmış şeylerden bahseder mektuplar..yada yapılması gereken yada olmasını ümit ettiğin saçmalıklar zinciri..
her bir halka senelerindir sanki boynuna geçirlimiş özlemlerinle yürümen istenir tozlu kaldırımlarda bir başına..
yakınların el insanlar uzak şehirdir artık sana..görmek istemesin..seni tek ilgilendiren bir yaz gününde caddenin tam ordasında o kalabalıkta gözlerini kaptıp ince kıyafelerinden üzerine düşen yağmur damlalarını hissetmektir olağan olan..
ne çalan kornalar ne de uzaylıymışsın gibi sana bakan gözler umrundadır..ilk defa bekli de bişey yapıp uzun bir zaman sonra kendine bir demet çiçek alırsın.. mahalle aralarından yürür çocukları seyredersin dikkatlice..
ve çocuk olmak istersin yine.. hani o başladığın yere !
