Çocuklardan nefret ettiğim için; çoğunlukla yanıma gelen çocuklarla yaşıtlarımla konuşurmuş gibi konuşuyorum. asla bir çocukla sesimi inceltip, "aman bu neymiş?", "ehehehhe aman bu nolmuş böyle?", "sen kaça gidiyosuuun?" şeklinde nidalar yapamadığımdan; son derece komik diyaloglar geçiyordur sanırım. elimde değil. sevmemek bir yana, çocukla çocuk gibi konuşamıyorum.
şımarıklıklarına tehammül edemiyorum. bi tane kafasına patlatasım geliyor. şımarık çocuklar çok sinirime dokunuyor sözlük.
çocukluğumda bütün aile ve akrabalarımında dediğine göre; son derece uslu, efendi bir çocukmuşum.
erkek çocuklarına hele hiç tehammülüm yok. kız çocukları yine biraz şirin oluyor. cevahir avm'de yemek yerken bir tanesini çok fena terslemişliğim var, gelip bana bir şey söylediği için. seste çok fazla anlamadım ne dediğini.
ulan dedim bu kesin şımarık bişeyler söylüyo. "hadi canım hadi rahatsız etme beni" şeklinde bir şeyler söyledim. çokda hanım hanımcık bir kızdı.
sonra bi baktım onu bekleyen nur yüzlü bir anneannesi var. "doluymuş" dedi, anneannesinin yanına gidip.
assssktr dedim. naptım ben. tam bunlar giderken köz köz. hemen peşlerinden koşup masamı verdim. ki zaten yemeğim bitmişti.
ebeveynlerin payı çok büyük tabi. nerede yerinde durmayan hiperaktif bir çocuk görsem; off inşallah benimle konuşmaz diye geçiriyorum içimden.
kibarca tersliyorum önce. laftan anlamayan cinsten ise; biraz daha sert tersliyorum. yanında babası veya anası olması s*kimde bile değil.
sonuçta sizin olmamış veletinizle muhabbet etmek ve onun şımarıklıklarını çekmek gibi bir zorunluluğum yok.
