Hiç beklemez insan babasının ölümünü..Sanki hiç olmayacakmış gibi gelir. Ama başına geldiği zaman inanamaz. Bir daha sorar. Babam gerçekten öldü mü? der. Karşısından hayır cevabını bekler. Aslında sruyu sorarken de ümitsizdir ama yine de sorar. Sonra morga gider. O cansız bedenini gördüğü zaman inanamaz. Kalkıp konuşacakmış gibi gelir. Sanki canlıymış sadece uyuyormuş gibi gelir. Sonra tabuta koyarlar ve yıkamaya götürürler. içeride yıkarlerken babanı taş üzerinde çevirme sesleri gelir kulağına. O anlık canı acıdı mı acaba diye düşünmeden alamazsın kendini. Çünkü; ölüsü bile senin için o kadar değerlidir ki zarar gelsin istemezsin. sonra kefenlerler ve buzhaneye koyarlar. Toprağa koyulurken de düşünürsün "o toprakta yatarken ben nasıl yatağımda yatacağım" diye.
Yaa işte böyledir babanın ölmesi. Ölüsü bile herşeyden daha değerlidir.
