ikimiz için doğmayacak bir güneşi bekliyorum,
ve her zamankinden güçsüz sesim,
ellerim daha güçsüz, gözlerim daha kör.
kabul edememenin o dinmez çığlığı kulaklarımda ayrılığı,
ikimiz için doğmayacak bir güneşi bekliyorum,
gelmeyecek bir günü beklemek nedir bilir misin?
olmayacak bir şeyi ölümüne istemek?
peşinde koşan 'keşke'leri görmezden gelmek zorundalığı,
kafanın içinde dönüp duran 'onu ne çok seviyorum' çığlığı,
yazmamakta direten ellerinin, görmemekte ısrarcı gözlerinin ve,
tek bir yüze, tek tene, tek teline saçının,
gülümsemene, dokunuşuna, tek bir sözcüğe ağzından dökülen,
ve ben, bütün bunların acısında, sıska bir dal gibi eğilirken,
beni umursamayışının farkındalığı...
seni ne çok özledim diye bağırmak bazen geliyor içimden,
fakat şimdi değil, gündüz olması lazım, güneş lazım bize, gün lazım,
ikimiz için doğmayacak bir güneşi bekliyorum,
bir daha eskisi gibi olmayacak olan güneşi...
