öncelikle şunun belirtmeliyim ki, bunu sığdırana kadar götüm çatladı. en mantıklı ve yeterli kısalıkta olan hali* bu. gerçekte "sevgiliden ayrıldıktan sonra uzaklaşırken taşa takılıp düşmek" olarak planlamıştım ama, idare edeceğiz artık.
konuya gelirsek;
sanırım yer yarılsa da içine girsem anlarında zirveye oynayabilecek bir olaydır bu. hatta utanç listesinin box office'ine 1 numaradan giriş yapıp haftalarca bırakmayacaktır.
o andan sonra eski sevgilinin gözünde bir şebelekten başka hiçbir şey değilsinizdir.
daha bir dakika önce melankolik konuşmalar yapıyordun ipne, nooldu?
yan yana oturuyordunuz denizi gören bir bankta. elinizde sigaralar, uzaklara bakarak vurucu cümleleri ard arda sarfediyordunuz.
-gittikte uzaklaştık değil mi birbirimizden...
+değiştik. sadece sen ya da ben değil, biz değiştik. normalleştik.
-öyle, kimseyi suçlayamıyorum. seni hala çok seviyorum ama..
+gitmelisin.
-gitmeliyim.
-hoşçakal...
*çot*
şimdi boku yedin hacı benden söylemesi. o bütün anlamlı sessizlikler, kabullenmiş, hüzünlü tespitler gitti, suratında çakıl taşı var şimdi. elin de köpek bokuna girmiş zaten.
eski sevgili arkada gülüyo lan?
aşk acısı filan kalmayacak onda, ama sen var ya sen, fena sıçtın kanka.
