genelde başkasının hıncını çıkarırdı annem. bu yüzden hep sebepsiz yere dayak yer neden yediğimi anlayamaz, hem ağlar hem de düşünüp çözümleme yapmaya çalışırdım. annemle babam kavga ederdi. kapı aralığından bakardım ve annem ağlayarak kapıya doğru gelirdi. kapı açılınca karşısında beni görür "ne ayak altında dolanıyorsun be" diye şamarı indirir yatak odasında yatağa kapaklanırdı. ben bir yandan tokatın acısıyla ağlarken bir yandan da düşünürdüm, içimde bir çıkmaz büyürdü:
iç ses: lan ne oldu şimdi? neden ben tokat yedim. babam annemi itti, annem ağladı. babam küfretti annem daha çok ağladı, annem babama vurdu babam da ona vurdu. sonra annem kapıdan geçerken bana vurdu...eee nasıl ya...yok yok başka bir şey var..şimdi önce annem babama bağırdı sonra...
düşün düşün boktur işin. ama sonra annem hemen gelir kucaklar, öper ve özür dilerdi. ben bunu da anlayamazdım. maldım ben küçükken.
