şöyle bir örnek vereyim; bir şirkette çalışan işçi sınıfı arkadaşlarımız bulunduğu bölümün, yerin günlük-aylık ne kadar ciro yaptığına hiç bakmazken; şirket ise bu durumu lehine çevirmek için şöyle bir politika uygular;
pirim: şirket işçi sınıfı çalışanlara çalıştığı bölümün, yerin belli bir miktar ciro yapması halinde belli bir para vereceğini söyler.
bu andan itibaren işçi kişiler her gün o ciroyu kontrol eder ve belirtilen kotayı geçmek için fazla enerji harcar.
bunu yapmasında ki sebep ise geçim sıkıntısıdır.
aynı zamanda bu verilen paranın yetmediğinin göstergesidir.
her şeyin paraya dökülmüş olduğu bir tuvalete girmek için bile paranın öndendiği ülkede herkesin birbirinin maaş'ını konuşmasında tek bir sebep vardır 'yeni bir arayış'
kişi düşünür burada 800 alıyorum "peki ya sen ahmet?" eğer gelen cevap yüksekse "eleman arıyorlar mı?" sorusuyla devam eder.
tabii bu örnekte ki kişi vasıfsız bir elemandır.
vasıflı bir eleman ise piyasada ki görevine verilen bütçeden şikayetçidir sonuç olarak ona da yetmez.
keza bu ülkede 1 evim var 2 olsun 2 evim var 3 evim olsun o da yetmedi 4 olsun ulan! mantığıyla hareket edildiğinden sanırım her gün konuşacağız maaşlarımızı.
