kalbimin en derininde, kendimi affedemez iken ben; sen beni tüm varlığınla sevdiğin için iyi ki varsın. hep derlerdi, içinde ne yaşarsan, ne hissedersen karşında onu bulursun diye. ben hep insanlardan kaçtım, kimseyi tüm kalbimle sevemedim. hep düşündüm, bahaneler buldum kendime. silip attım, sanki yazmışımcasına. sonra sen geldin. ben çoktan vazgeçmişken hayattan, beni kendine bağladın. umudun tükendiği anda, nehir olup aktın içime. korktum, boğulurum sandım. ama tazelendim, temizlendim. insanların bu kadar yapmacık olduğu bi zamanda, içime işleyen sesinle beni tekrar iyiliğe inandırdın sen. insanlar, sahtelikten, aldatmaktan ya da yalandan bahsederken aklıma gelmeyen tek insan olman, sana duyduğum güveni gösteremeyip en ufak şeylerde bile kopmaktan bahsetmeme rağmen, beni böylesine sevdiğin için iyi ki varsın. benim serzenişlerim, kopmak isteyişlerim, kaçışlarım hep korkumdan. sevginin derinliğine boyum yetmezse diye korktum hep. içtenliğin, bilgeliğin, düşünceli halinle beni her seferinde kendine tekrar aşık eden adam; iyi ki varsın.
