finalinin ardından acısı hala taze olan ve bu zamana kadar arşivlediğim tek dizi. bir lost ya da prison break gibi senaryosu ve sürükleyiciliği yoktu ama onlarda hiçbir zaman olmayan sıcaklık ve samimiyet chuck da her zaman had safhadaydı. özellikle ilk üç sezon mükemmellik sınırlarını zorlarken, dördüncü ve beşinci sezonlar biraz da olsa bizler de hayal kırıklığı yaşatmıştı. belki de ilk üç sezonun mükemmeliğine alıştığımız için son iki sezon bize vasat gelmişti. özellikle son sezon çabuk yapalımda bitsin havasındaydı. ama beşinci sezonun son iki bölümü bir sezon daha uzayabilme kapasitesini sahipti. zaten dizinin senaristleri final yapmayı gayet iyi biliyorlar. her sezon finalinde insanın ağzına açık bırakıyorlardı. final de ise açık olan ağzımıza afiyetle sıçtılar. çok fazla derinlere girip spoiler verip, taze olan yaramı iyice deşmek istemiyorum. sözün özü, artık her pazartesi chuck'ın yeni bölümünü beklemeyeceğiz, chuck ve morgan'ın sakarlıklarını, sarah'nın dillere destan güzelliğini, casey'nin hırlamalarını, jeffster'in buymore'u alt üst edişlerini artık izleyeceğimiz. dile kolay 5 sene boyunca kalbimizde ki taht'a kendini kimsenin yerinden indiremiyeceği şekilde koydu. eklemeden geçmeyelim, harika bir soundtrack'a ve müthiş müzik seçimlerine sahip de bir diziydi. özellikle final de çalan the head and the heart şarkısı herşeyi özetlemişti.
a year from now we’ll all be gone
all our friends wi’ll move away
and they’re going to better places
but our friends will be gone away
