Yere serilmiş koltuk süngerleri üzerinde, boylu boyunca uzanan bi beden. Yaklaşan donuyor, üşüten bi sessizlik kaplamış her yeri. Bi ufak doz alsa, insan kusturur bu sessizlik.
adam hala yerde yatıyor. Teninde beyaz bulutlar ve parlamayı unutmuş bi parça gün ışığı. Çiğnenip kenarda bi yerde saklanmış, grileşmiş bi sakız gibi adamın teni.
Adam ısrarla yerde yatıyor. Yerde yatılmaz üşünüüüüür. Hem oyun saatimiz. kucak atlıkarıncasına binip oynamak istiyorum.. susmamı istiyorlar. Susmak bilmeyen yerlerime hakim olamıyorum.
kalk oynayalım diyen sesim 40 haramileri daha da üzüyor, dizlerine vura vura ağlamaya başlıyorlar...
"yazık yavrular daha çok küçüüüük"
avuçlarıma sığmayan bu el n kadar da ağır ve ellerinde sakladığı buzlar çok üşütmüş tenini. Hadi kalk oynayalım.
Baba ölmenin zamanı mıydı? ilk tokadı bana sen atmalı, ilk azarı senden işitmeli ve ilk yalanımı sana söylemeliydim.
Bu hayat yalanlar olmadan yaşanamazdı eğer bi pickurusuysanız. Önce kendinize yalan söylemeyi öğrenirdiniz.
