saymakla bitmez aslında ama unutamadığım tek bir an var güleyim mi? ağlayayım mı? bilememiştim.
(bkz: yemek yememek)
o kadar zor yemek yerdim ki, benim için ayrı zulümdü annem için ayrı...
son lokmayı saatlerce ağzımda tutmam, kadını istemsiz bir şiddete sürükledi sanırım.
saatte altmış kilometre hızla gelen tokat, hedefini milim şaşmadan ağzımın ortasını bulmuştu.
sonra mı ?
nasıl olduysa yemek yemeyi sanat haline getiren ender insanlardan oldum...
