savaş kaybetmek diye birşey yok, önce tanımları doğru koyalım; pkk, başta haklarını savunduğunu iddia ettiği kendi kürt halkı olmak üzere çocuk demeden bebek demeden katliam yapan şerefsiz, korkak, eli kanlı ve silahlı bir terör örgütüdür.
pkk, ülkeye karşı silahlı bir mücadele içinde bu doğru. ama pkk'yı sadece "elinde keleş kürt terörist" olarak görmek gafletin daniskasıdır. bu örgütün arkasında sadece avrupanın kimi devletleri yoktur, bizzat türkiyeden de uzantıları vardır; kimdir? asker, polis, yargı, medya, siyasi parti, çeşitli devlet kurumları, çeşitli sivil toplum örgütleri, illegal oluşumlar (uyuşturucu ticareti, kaçakçılık)... say say bitmez...
dolayısıyla "elinde silah olan mekaplı adamlar" boyutundan olaya bakan aldanır. bu olayın sadece bir bölümüdür. o yüzden istese de ha deyince silah bırakacak yapıda değildir.
gelelim bu "savaş" ve "kaybetme" meselesine. bu yapılanmanın türkiye'de çok canlar yaktığı, çok ocaklar söndürdüğü, çok anaları ağlattığı, nice bebeleri babasız, nice kızları kocasız bıraktığı doğrudur. 1992'de çıkan olarlarda neredeyse "cizre düştü" demedikleri kaldı. o derece yoğun bir kalkışma oldu, yaşı yeten bilir. dağlıca'da şimdiye kadar kaç tane baskın yendi sayan var mı? bugün onlara bir yenisi eklendi. işte sorun burada, askeri olarak bazı sıkıntılar var ki aynı karakol defalarca baskın yiyebiliyor ve kimse hesap sormadı bugüne kadar değil mi? dağlıca bir örnek sadece, aynı yerde defalarca baskın yenen başka örnekler de var.
pkk, içinde çok fazla sayıda karanlık figürün bulunduğu bir resim. bu resimdeki kimilerinin neye hizmet ettiği tam açık değil. kimin kim olduğu net olmayan gereğinden fazla sayıda karakter var. o yüzden bu yapı, yakın gelecekte temizlenecek gibi görünmüyor. ama tekrar altını çizelim, bu bir savaş kaybetmek kesinlikle değil.
