bir insanı çok sevdiğinizde karşınızdakinden de aynı sevgiyi beklemek fakat alamayacıgınızı düşünmektir. çünkü asla sizin onu sevdiğiniz kadar onun sizi sevebileceğine ihtimal vermezsiniz. bunun sebebi onun sizi sevmemesi değil, sizin o'na inanılmaz ve tarifi olmayacak bir sevgi beslemeniz ve bu miktardaki bir sevgiyi asla başka birinin daha beslemesine ihtimal veremeyecek olmanızdır. bir süre sonra bu sevgi paranoyasına dönüşür. sepesiz acı, mutsuzluk verir.
"Bazen birini o kadar çok seversin ki, karşılığında aldığın sevgi sana yetmemeye başlar. Bir insanı, bir insanın bu kadar sevmesinin mümkün olduğunu gördüğünde aynı sevgiyi ondan beklersin. Gelmeyince de büyük bir hüsran yaşarsın. Kendine en büyük acıları çektiren yine kendisidir insanın. Girdiği beklentiler, hissettiği duygular, beslediği umutlar... Bunlar ne kadar çoğalırsa, dışarıdan gelen tehlikelere o kadar savunmasızlaşırsın. Ve bir kere gardını indirip sevdin mi, herkes seni çiğneyip, üzerinden geçer.. Kalıverirsin tek başına savaş alanında.."
