yaklaşık 4-5 saat önce akşam yemeğine arkadaşıma gitmiştim.
ev arkadaşı staj yapıyordu, memleketten anne-babası gelmişti.
benide çağırdılar akşam yemeğine.
çıktım yola.
gelmiştim sonunda.
apartmanın ziline basmadan kapı açıldı.
karşı komşu oğlunu göndermiş.
bizimkilere mercimek köftesi getirmiş.
her neyse,
oturduk sofraya.
mercimek köftesini de koydular sofraya.
sofrada başladık muhabbet etmeye...
işte memleketler, annen baban ne iş yapıyor gibi sorularla karşı karşıyaydım.
aslen bulgaristan göçmeni olduğum için memlekete istanbul der geçerim.
bulgaristan göçmeni olduğumu söylesem gelecek sorulara cevap vermeyi pek sevmediğimden yine istanbul dedim memlekete.
o sırada mercimek köftesini yiyordum.
içinden kıl çıktı. yiyemedim daha fazla.
ayırdım kenara.
o mükemmel sofrada herşey çok güzeldi. taa ki ben istanbulluyum diyene kadar...
arkadaşlarda yörük. ben istanbulluyum deyince beni sosyete falan sandılar. oysa ben bir bok değildim.
yaşını başını almış insanlar benim karşımda kibarlık budalası oldular.
çok zoruma gitti.
daha fazla ne denilebilir ki bu durumda?
ama hayriye teyzeciğim, yaptığın yemekler çok güzeldi. ellerine sağlık...
