Baba...
Senin en sevdiğin ama hiç anlaşamadığın bir o kadar kızdığın ve bir o kadarda haklı bulduğun kıvırcığından sana minik bir mektup bu sadece...
Cümlelerimi kurmakta her ne kadar zorlansamda aslında sana söylemek istediğim o kadar çok serzenişim var ki ... Ama işte ama diyorum kalıyorum öyle tıkanıyorum tek nefeste gelmiyor hepsi...
Ben hayatımda en çok senden nefret ettim baba bir o kadar da seni sevdim. . . Nasıl bir aşktı bu bende bilmiyorum her sözümüz birbirimize batsa da aslında her cümlede birbirimize o kadar hak veriyorduk ki.. Seninle belki aynı kutuptaydık hep ittik birbirimizi.. Bir gün sımsıkı sarıldıysak bir gün kavgalıydık. Hiç bir zaman sözümüzü esirgemedik en çokda bu yönümüzü sevdik..
Sana kinim, nefretim asla tükenmez ama sevgimde kıyaslanamayacak kadar büyük!
Sen benden çocukluğumu, umutlarımı, hayallerimi, gençliğimi ama en çokta annemi çaldın be baba. . . Keşke bu kadar ahımı almasaydın..
Aklımdan ne geçtiyse senin hep yüzüne söyledim bana küsüp darılsan da arkamdan mertliğini dürüstlüğünü seviyorum demen nasıl da grurlandırırdı beni.. Benden her zaman grur duyman, nasıl hoşuma giderdi.. Severdin çevremdeki herkese babalık yapardın ama biz hep arka plandaydık senin için.. Bazen sevdiğin kız çocuklarını o kadar kıskanıyorum ki benim babam beni neden bu kadar sevmedi acaba diye düşündüm hep...
Sevgini başkaları mı tüketti de bize kalmadı baba?
Hep küçük bir kız çocuğu olarak sana sarılmak isterdim seni özlemeyi bana aldığın kırmızı rugan ayakkabı sevincini yaşamayı...
