hayatta yaşanabilecek en büyük acıdır bana göre. sen onu o kadar severken böyle aptal bir hastalığın onu alıp gitmesine seyirci kalmak... evet bu dünyadaki en zor şey. dedemin gözlerimin önünde eriyip gitmesine sessiz kaldım on bir ay boyunca. o bana baktı umutla, bense hep gülümsedim o bana bakınca. o lanet hastalık onu sürekli uyumaya mahkum edince hep ağladım ama. son aylarında bazen beni tanıyamamasına öylece bakakaldım. sürekli hayal gördü o, ben de sürekli hayallerini, kabuslarını kovaladım. bana hep gülümseyerek baktı ama yine de gitti. gitmeden sadece bir gün önce içime doğmuş gibi sabahtan akşama kadar ağladım. ne yaptım ettim yanına gittim. o haliyle bile, konuşamazken, gözlerimin içine yalvararak baktı. son günü işte hissetmiş belli. o zaman tutamadım kendimi, ağlarak öpüp başıma koydum son kez elini. ertesi sabah benim kahramanım gitti.
