aklıma geldikçe gözlerimi çeşme gibi akıtan... hiç gerçekleşmeyecek olsa keşke ama, bir gün o gün gelecek biliyorum... bir gün ben akıl hocamı kaybedeceğim ve yuvası yıkık bir kuş kadar çaresiz kalacağım.... belki 10 yıl sonra, belki de yarından da yakın. ama ölüm bu işte ya, kaçış yok... boyun eğmek mi gerek kadere, yoksa isyan etmek mi, bitmeyen ölüme, ölümlere. ister istemez o görüntü geliyor göz önüne...
bir tabut, iki ceset... biri tabutta, diğeri ise taşımakta o tabutu.
