zerre hoşlanmadığım demirel'in bir sözünü kullanacağım aklıma gelmezdi. bunu da kullandım ya, artık gözüm açık gitmeyecek demektir!
elbette insanlar sağa sola zarar vermeden birtakım haklarını talep ettikleri yürüyüşler yapabilirler. taleplerini doğru bulmamakla birlikte bu haklarını istemek için yürümelerinde bir sıkıntı yok.
beni levent kırca misali güldürürken düşündüren; düşündürürken üzen husus ise bir çerkesin türk devletinin sömürüsünden bahsetmesi.
nasıl bir sömürüymüş ki bu, rus zulmünden kaçan birçok kafkasya kökenli insana bu devlet kucak açmış. yetmemiş bilhassa istihbarat ve güvenlik bürokrasisinde en mühim makamlara gelmelerinde bir beis görmemiş.
ilginç!
devlet bizi sömürüyor denirken içeriye bir de "türkler" katılmış ki yazar aklınca burada meşruluk zeminini genişletmeye çalışmış. fakat biz uyaralım, yazar burada tribünlere oynamaya çalışırken çerkeslere dahi seslenemiyor.
yazımı murat bardakçı'dan bir alıntı ile sonlandırmak isterim. kendisi bir taraftan kafkasya kökenli birisidir. kürtçülüğe özenip tefrika çıkarmak isteyen azınlıktaki birkaç kendini bilmez çerkes için önemli bir yazı olabilir:
türkiye, çerkesler'e asırlar boyunca sadece âtıfet göstermiştir.
