sabahları sokağını süpüren rüzgardım
güneş doğarken oradan kaçardım
her akşam eve dönerdin, uzaktan sana bakardım
birden bir ses duyup dönüp baktığında olduğum yere
ben orada olmazdım
sabahları seni uyandıran güneştim
yüzünü aydınlattığımda gözlerin kamaşırdı
her sabah küfrederdin sen o güneşe
seni duydukça ben ağlardım
geceleri gökteki yıldızındım
sense o çocuk sana bakmıyor diye ağlardın
yastığına gömdüğünde yüzünü
benim farkıma varmadığın için
ben de her gece ağlardım
ağladığın zaman yüzün tuhaflaşırdı
nefretle bakan, masum duran, acıyan gözlerin vardı
ama sen bilmezdin, bunları bilemezdin
aynaya bakmaya korkardı gözlerin
ayıramazdım senden gözümü
sen ağlarken bile, gözyaşların delerken kalbimi
bakamazdı hala aynaya gözlerin
korkardı görmekten yaşlarını bencilliğin
