kuzen, ben ve kardeşim denizdeyiz, eğleniyoruz. sonra gökyüzü gece gökyüzüne dönüşüyor. ama güneş var hala. sadece yıldızları da görebiliyoruz. ve sadece yıldızları da değil gittikçe büyüyen gezegenleri de gördüğümüzü fark ediyoruz. yavaşça yaklaşıyor bu gezegenler. hepsi yavaşça suya yöneliyor. insanlar denizden çıkmaya başlıyor. ilk devamı
ben çıkmıyorum ama kuzenimi ve kardeşimi gönderiyorum. sadece kıyıya yakın bekliyorum. gezegenler suyun içine iniyor. mükemmel bir yapı oluşturuyor ve dönmeye başlıyor. boğazda bir girdap oluşuyor. ne hikmettense bu girdap beni etkilemiyor. gidip yakından bakıyorum. ben yapıyı elimdeki sonik tornavida ile incelerken yapıyı bir arada tutan küçük sopamsı şeylerin eridiğini görüyorum. gezegenler yükselirken Üzerlerinde kalmayayım diye oradan uzaklaşıyorum. gezegenler yükseliyor ve rüya bitiyor. 1 hafta sonra gördüğüm ikinci devam
suda bir tek babam kalıyor. o da çok açıldığı için geri dönememiş. babam gezegenlerin yakınından geçerken gezegenler yükselmeye başlıyor. babam gezegenlerin üzerinde kalıyor. eğer inmezse o da uzayda kalacak. yuvarlanarak zorla aşağı inmeye çalışıyor. yuvarlandıkça başka gezegenlerin üzerine düşüyor. en son gezegenden suya düştüğünde direk girdaba kapılıyor. kardeşim çantasından epeyce uzun bir halat çıkarıyor. suya atıyoruz. bu arada babam halen girdabın en dış dairesinde. 1-2 turdan sonra halatı yakalıyor. kıyıya çekiyoruz. şezlonga yatırıyoruz. ölmemiş. uyanmadan önce son sözlerim "çok yüksekten düştü. bayılmadan iyi bile dayandı."
(#12557847)(#8806074)
