bugün ateist bir arkadaşımla aramda geçen diyaloğu anlatmak istiyorum.
b: ben
a: ateist
b:sen ateisttin dimi?
a:evet
b:peki sana bir şey soracağım. hayal et. beyaz örtülü bir yataktasın. etrafında kimse yok. ölümün döşeğindesin. güçlükle nefes alıyorsun. vücudundaki oksijen yetmemeye başlıyor. kalp atışın hızlanıyor. göğsün daralıyor. yardım alacağın kimse yok.
nefes almaya çalıştıkça boğazındaki hırıltılarda boğulduğnu hissediyorsun. göz bebeklerin büyüyor. tüm vücudun titremeye başlıyor. biraz sonra öleceğini hissediyorsun. ellerin ve ayakların uyuşmaya başlıyor. uyuşukluk yavaşça yukarılara doğru yayılıyor. vücudunu hareket ettiremiyorsun.
biraz sonra öleceksin. böyle bir pozisyondasın ve neye inanmak istersin?
az sonra sonsuza kadar yok olacağına mı? yoksa öldükten sonra başka bir hayatının olacağına mı?
a:tabiki son anlarımda sığınacağım tek düşünce olduğu için, öldükten sonra başka bir hayatımın olacağına inanmak isterim o an.
b:öyle bir çaresizlikte ölümden sonra yaşamın varlığına inandın. peki aklına gelecek ilk şey ne olurdu öteki yaşamla ilgili?
a:cennet cehennem aklıma gelirdi. son bir umut cennete girebilmek için müslüman olurdum o anda.
b:peki müslümanlık madem senin aklının bir ucunda, neden son ana kadar bekliyorsun? hem müslümanlıkta son andaki tövbeler kabul edilmiyor.
a:...
b:...
artık atesite ayar verdi mi dersiniz, imana gel bre kafir mi dersiniz ne derseniz diyin. bu da böyle bir anımdır.
