birini çok seversin ama bir türlü yaklaşamazsın, öyle uzaktan bakar için içine sığmaz kendi kendine sinirlenirsin, gaz vermeye çalışırsın "hadi oğlum yap şu işi artık git konuş şununla" gibi sözler sarf edersin, eğer bunu dışından söylersen herkesin gözünde deli damgası yersin oysa bilmez senin aşk delisi olduğunu, içindeki kıpırtıyı, o heyecanı, o ateşi hissettiğini.
gün olur denk gelir konuşursun, arkadaşlıkla başlar her şey, her görüştüğünde "bugün söyleyeceğim" dersin kendine ama onu karşında görünce nutkun tutulur kelimeler ağzından çıkmaz, boğazın düğümlenir, elin ayağın titrer yine susarsın, o konuşur sen gözlerinin içine bakar " ne kadar güzel gözleri, konuşması yanağı, saçları" diye içlenirsin.
bir gün biri çıka gelir sevdiğini alır gider sen kahrettiğinle kalırsın keşkeler başlar "keşke söyleseydim" dersin ama artık iş işten geçmiştir, her şey bitmiştir.
söylense kaybedilecek bir şey yoktur aslında, şimdi dahamı iyi olmuştur, zaten söylemesen de kaybedilmiştir, artık uzaktan sevmeler başlar, iç çekilir, için yanar.
