annemin ölmesinden.. geceleri nefes alıyor mu diye onu dinlemekten, sabaha kadar onu beklediğimden. çok sevdiğimden değil, kaybedebilmekten..babamın nefes tiktaklarını dinlerdim önceden. nefes almadı bir gün, öldüm çok önceden. oysa ki her zaman ölmekten daha çok korkardım, kıyasla kaybetmekten.
gecelerden.. ilgi bekleyen ağlayan kediye bakarım her gece penceremden. üşümüştür, ürpermişimdir ta derinden. ayrılır sesler o sırada birbirinden. azıcık bebek sesinden eklerim geceye, azıcık ağlama sesimden.
yalnızlıktan bazen.. bilirsiniz, şair çok korkar yalnızlıktan. yapayalnız ölü bulunmuş bodrum katından.
hadi bir de diyelim gidememekten. niye bakıyorsunuz öyle? rimelleri akıyor kadının melankoliyle raks edişinden..
