allah a inanmayanların içinde bulunduğu hastalıklı psikolojiyi anlatır aslında, zira inanmazlar ama sürekli dinle uğraşırlar, aydın olduklarını iddia ederler ama başkalarının kutsal değerlerine küfür ederler ve bunu kendilerine hak sayarlar, ama bir müslüman bir ateiste bir şey söylese hemen ciyaklamaya başlarlar, garip yani
gözünle cenneti görseydin, cehennemi gezdirselerdi belki inanacaktın, benimla aranda fark kalmayacaktı, bunu anlayamıyorlarmı? işte ben de bunu anlamıyorum,
ya da peygamber olarak insan değil de melek gelseydi belki gene inanacaktın ama peygamberimizede aynen öyle demiş müşrikler, "madem peygamber gelecekti bizim oğullarımızdan biri olması ya da melek olması gerekirdi" demişler, yani kafanız aynı çalışıyor, üstadınız aynı onlarla, şeytandan ders alıyorsunuz farkında değilsiniz.
ama şu delil aslında yetmeli, şeytanı bir an için kendinden uzak tutabilene;
"Bir köy muhtarsız olmaz. Bir iğne ustasız olmaz, sahipsiz olamaz. Bir harf kâtipsiz olamaz, biliyorsun. Nasıl oluyor ki, nihayet derecede muntazam şu memleket hâkimsiz olur?" bediüzzaman
