3-4 yıldır yaşadığım olaylar ve tanıştığım insanlar sonucu hakkında fazlaca düşündüğüm eylemdir. Vardığım son nokta "yaşıyorsa bir yerde, bir zaman mutlaka görüşeceğiz" düşüncesi olduğu için yaşayanları ailem de dahil özleyemiyorum.
Etrafıma bakıyorum en yakın arkadaşlarımdan biri babasını hiç tanımamış. Onun hayatını görünce babamı özlemek garip geliyor. Ben özlersem o ne yapsın? Kokusunu hiç hissetmediği, sesini hiç duymadığı babasının özlemi yanında benim babama duyduğum özlem ne ki? Başka bir yakın arkadaşım annesini kaybetmiş. Kaybettiği günden beri hayatı zindan. Attığı her adımı "annem yaşasaydı" diye tamamlar olmuş. Sanılmasın ki bu insanlar öyle kendini salmış, acıya kaptırmış tipler. Tam tersine hayatı tırmalayarak bir şeyler elde etmiş insanlar.
Kaybettiğim arkadaşlarımı düşününce mesela hayatta olan arkadaşlarımı özleyemiyorum. Biliyorum ki yerlerindeler. Günlerin sayısı çok olsa bile mutlaka görüşeceğiz. Ama gitmiş olanlara ulaşmak mümkün değil. Onları özlüyorum işte.
Mustafa'nın hayatındaki tüm zorluklara rağmen "yaşayacağız bir şekilde kızım! öyle bırakmak var mı?!" deyişini hatırladığım zaman intiharına anlam veremiyorum. Özgür'ün o makara hallerini hatırladıkça böyle bir adamın başına nasıl böyle bir ölüm gelir diye düşünmekten çıldırıyorum. Şimdi ankarada zaman zaman gördüğüm "alo doğal gaz" aracına sövüp sayıyorum. Bütün apartmanı çıkardınız da bir özgürün kapısını açmak mı zor geldi diyorum hep. Gizemle anlatıp anlatıp milleti güldürdüğümüz fıkraları hatırlıyorum. Neden attın kendini o camdan diye bağırmak istiyorum arkasından. Hep böyle işte. Böyle birkaç örnek daha. Bunları özlüyorum işte. Bu insanları özlüyorum.
Çok inançlı biri olmamama rağmen allah yola baktırsın derler ya işte öyle. Uzaktaysa problem değil. Yerinde, iyi olsun yeter diyorum. en fazla bir telefon kadar uzaktır.
