normal olanı sorgulmak gerekir aslında.
normal insan kimdir, nasıl olunur?
o sadece bizden biraz farklı doğacak ve farklı yaşayacak. bu kadar bencil bu kadar duygusuz insan arasında biraz zorlanacak ama yaşayacak.
herkesin şansı vardır hayatta, herkesin şansa ihtiyacı vardır.
benim elimin ayağımın tutması demek benim mükemmel biri olacağımı veya mükemmel bir hayat süreceğimi göstermez, gösteremez ve kimse o çocuğun nasıl bir ilerleme kat edeceğini bilemez, söyleyemez, öngöremez.
bencil, asıl ona o şansı vermeyendir. sırf kendi hayatı için o bebekten vazgeçmek istediğindendir yoksa o çocuğun tek ihtiyacı olan biraz daha ilgiden başka bir şey değil.
(bkz: sol ayağım)
beyin felci olarak doğmuş bir çocuğun hayat öyküsüdür. annesinin şevkati, sevgisi, yardımı, onun azmiyle kendi yazdığı kitaptır.
vücudunda hiç biryeri hareket ettirmezken, sol ayağını kullanmayı öğrenmiş önce yazı yazmayı öğrenmiş sonra resimler çizmiş, ufacı bir ömür beklenirken 40 küsür sene yaşamış ve bu kitabı kendi ağzından abisine yazdırmıştır.
ben normal miyim?
tükettiğim oksijene karşılık dünyaya sağladığım bir yarar var mı?
onu anormal yapan ne?
o sadece biraz daha farklı ve daha anne karnındayken yaşamaya başlıyor aslında, duyuyor, hissediyor, doğmak istiyor.
ona yapılansa çok net söylüyorum ki öldürmekten başka bir şey değil. hisseden bir canlıyı bir insanı öldürmekten başka bir şey değil.
kürtajın oluru olduğu noktalar vardır evet ama bu duurm onlardan biri değildir.
