Etraftaki mallara takılmak yerine yalnız kalmaya tercih etmek en büyük bahanemizdir. Ben de vaktinde boyleydim. Belli bir süre sonra aldanırız bu bahaneye, kendimizi kandırmaya başlarız, onlar zaten salak, mal ben olar olmadan da yasarım diye.
Sonra bir gün gelir, bir kız bulur seni. Bütün hayatin değişir. Gözlerin açılır, asıl zekanın havalarda uçmak değil, aptal diye siniflandiridigimiz kisilerin seviyesine ineblmek olduğunu görürüz. Sırtını yaşayabileceğin, guvenebilecegin arkadaşlarının olmasi, yakınlık kurduğun özel bir kisinin hayatında olması, önemli olanın bunlar olduğunu fark ederiz.
iste o zaman anlarız, bu secimin ne kadar aptalca, ne kadar yanlış olduğunu. Aslında bizim beceriksizliğimizin bir ürünü olduğu gercegi yüzümüze vurur...
iste bu gercek soğuk su gibi çapında suratına, yanında kimse yoksa, insasnin ruhu delinir. Bunalıma sürüklenir.
Bazen cehalet de iyidir, gözlerin hiç açılmazsa yasarsın hayatını yalnız, ve hiç koymaz bu...
