Kalbim cok kirik. Kime neye bilmiyorum. Kokuyu ozluyorum sadece. Bana huzur veren o kokuyu. Burnuma cekiyorum. Aliyorum o kokuyu resmen mumkun mu bu? Gozyaslarimi itiyorum en geriye. Sanki biri kopup geldiginde hersey biticekmis gibi. O karanlik uzerime tekrar cokucekmis gibi. Mutsuzsum diyemem fakat cok ozluyorum. Neyi kimi bilmiyorum. Sadece cok ozluyorum ama gercekten cok. Mutluyum da diyemem. Onume baktigim da kesin olan hicbisi yok hayatim da cunku. O mutlu gunleri mi ozluyorum? Yoksa o koku mu herseyi zorlastiran? Ya da o sicaklik? Yapmacik olmadan duyulan rahatlik belki? Dusunmek istemiyorum artik. Ama dusunmeden gecirdigim bir saniye yok. Bulmaya calisiyorum ozledigim seyleri elimde degil. Ama ben cok kirildim be. icimde bi yer paramparca oldu. En cok da bunu dusunmemeye calisiyorum ama ne mumkun. Nefes aldigim her dakika beynime kalbime isliyo. Unutmak icin cirpiniyorum ama bi sure belki uzun bi sure mumkun olmicak bu. Affedemedigim bi taraf var icimde. En cok kirilan yerim affedemiyor tabi ki de. O da kirdi belki ama hic haketmedigi kadar kirildi neticede. Kimseye sozum yok. Kimseyi suclucak halim yok. Kendimle butun mesele. Derin bir nefes almami saglicak cozebildigim seyler. icimde kalbimde cozdugum an rahatlicam. Keske herseye yuzeysel bakabilseydim. Keske icimi dokmeseydim anlamicak kisilere. Bu keskelerle yol yurunmez ama. Mutsuz olmadigima sukretmem gerek.
