isminin uzunluğundan mütevellit bazı mihraklar tarafından sevilmemesi, benimsenmemesi ve hatta tahammül edilememesi normal.
ama bizim için varoluş ile yok oluş arasındaki ince çizgiyi betimleyen o müthiş tarihe bir saygı duruşudur.
nesilden nesile aktarılacak bir kahramanlık destanının, bir onur mücadelesinin başlangıcı olan tarihi senede bir kez de olsa idrak ediştir...
ben misal...
sabah çocuklarımı bu bilinçle uyandıracağım.
bayram günü'nün cumartesi'ye denk gelmesi ve okulların zaten tatil olması oğlumu üzecek belki de. "keşke pazartesi'ye dek gelse 3 gün tatil yapardım" diye düşünecek belki, ama o 19 mayıs olgusu o'nun da minik dimağına kazınacak, bir şekilde yer edecek...
sonra onun oğluna, sonra oğlunun oğluna...
onlar da oğullarına...
dünya durdukça, türk varoldukça ve türkün damarlarında asil kan dolaştıkça bayramımız bayram olacak.
belki stadyumlarda kutlanmayacak, belki o zaman atatürk'ün adı dahi anılmayacak...
ama türk'ün kanı ve nefesi varoldukça, ocağı tüttükçe bilinecek.
köhne bir vapurun, 4 gün boyunca hırçın karadeniz ile boğuşarak anadolu'nun kuzeyinden güneşi doğdurması hatırlanacak ilelebet.
hoş...
gençliğin ve sporun hali ortada iken bunları yazmak biraz abesle iştigal gibi, ama biryerlerde, bir şekilde umutlanmamıza vesile olan birileri var işte.
bu topraklarda köhne vapurlar ile karadeniz'in hırçınlığına kafa tutacak daha nice binlerce yiğit var.
