sabahın 6 sına kadar uyumadım, uyutmadım da. önce yüzünü gördüm her zamanki güzelliği,saflığı. sonra sabahın ışıklarına kadar sesi eşlik etti bana, benim sesim de ona. kapatmak istiyosun telefonu aslında, o da istiyor evet, ama yapamıyosun, biraz daha duyayım, bi on dakika daha diyosun kendi kendine, aynı sabah alarmını ertelemek gibi, sanki acıyı da erteliyosun.
çok güldük, konuştuk, ama sonunda yine saçmaladık. ya da ben saçmaladım, hayata dair değişen bakış açımla konuştuğum zaman böyle oluyor, kim olsa kızar. ben de kızıyorum kendi kendime ama doğrular bunlar artık benim için. kimseye bağlanmaya luzüm yok. en azından öyle hissettirmen gerekli, kimsenin bi tanesi olmaya da olmana da gerek yok, kimse de senin bi tanen olmasın.
sen.. hayatta en çok isteyebilceğim ve en çok da karşı koyabildiğim sen... bu yüzden en değerlisin. şu anlık hayatın anlamısın, varlığını bilmek bile yetiyor, daha sonra ne olur bilinmez, kimse bilemez. benim hakkımda ne düşündüğün sadece hissedebildim, hiç duymadım, söylemen için de zorlamadım çok.
nasıl bi hikayeyiz biz, nasıl bi sıcaklık bu, nasıl bi saçmasapanlık aynı zamanda, ne olacak sonum, sonumuz?
iki ay sonra gelen düzeltme: tahmin ettiğimiz gibi hiç bişey olmadı sonumuz, gitgide yabancılaştık birbirimize , olması gerektiği gibi..
